In dit voorjaars-vonderportret stellen we je voor aan het bloemenmeisje uit de buurt: Lieve van Dijk. Ze doet haar naam eer aan!

Wie ben je?

Lieve (37 jaar) woont met haar man Leon en haar kinderen, Ceel van 7 en Lasse van 4 aan de Frederika van Pruisenweg. Ze wonen nu 8 jaar in Vonderkwartier. Ze is een geboren en getogen Eindhovense. En zoals gezegd een echt bloemenmeisje! Wat begon met het plukken van bloemen in sloten op haar weg terug van haar werk, leidde uiteindelijk tot het leiden van een fantastische pluktuin bij de Genneper Hoeve. 

Die stap was spannend! Maar Lieve’s motto werd, naar de uitspraak van Pipi Langkous, ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Later werd haar motto ‘Leef Lief Bloei’, die ze ook gebruikt bij haar Pluktuin activiteiten.

Wat doe je?

Ik werk al tien jaar bij een opticien in Veldhoven, toch ligt hier mijn hart niet. Dus toen ik een paar jaar geleden een oproepje op Facebook zag “groene vingers gezocht”, twijfelde ik niet. Ik had totaal geen groene vingers, maar wilde het super graag doen. Even later stopte de verantwoordelijke van de pluktuin, ik vreesde dat dat het einde was van mijn vrijwilligerswerk, maar ik heb de pluktuin nu overgenomen. Het is echt mijn droom, ik wilde eigenlijk verhuizen naar een boerderijtje en daar dan een pluktuin beginnen, maar nu is het er gewoon al!

Ik had altijd al iets met de Genneper Hoeve, we kwamen er al vaak en we zijn er ook getrouwd. Ik wilde mijn huwelijk anders dan anders, zoals ik de meeste dingen wil. Dus, ik stuurde een mail naar de Genneper Hoeve met de vraag of we daar een ceremonie mochten houden en dat mocht! Mijn lieve tante heeft ons ceremonieel verbonden, mijn broer heeft gezongen en ook andere gasten deden een mooie bijdrage. Het was een prachtig, persoonlijk feest. 

Bij Pluktuin Bloemekus organiseert Lieve ook plukdagen. Mensen mogen dan zelf hun bloemen plukken en ontdekken ook dat ze zelf boeketten kunnen maken. Het is zo gaaf om te zien dat mensen er zo van opbloeien wanneer ze met hun zelf geplukte boeket naar huis gaan.

We werken met een mooie groep vrijwilligers, het is een fijne plek voor mensen om op adem te komen, mensen vinden er een soort heling, het is bijna therapeutisch. Ik vind het echt heel fijn om die plek te kunnen bieden. Tijdens het wroeten in de aarde ontstaan de mooiste gesprekken. 

Samen leren we over het zaaien en laten groeien van de bloemen. Als we het niet weten, Googlen we het gewoon. We zijn nu aan het zaaien, dat is een spannende tijd want: zaadjes kunnen opkomen en gaan bloeien, maar het kan ook niets doen. Daar heb ik mezelf toestemming voor moeten geven, dat het ook mag mislukken.

Het is echt een kick om een zaadje uit te zien groeien tot een bloem. Het eerste zaadje wat uitkomt, maakt me meteen super blij! Je bloeit tegelijk met de bloem op. Ook de vrijwilligers gaan het eerste kijken bij de zaadjes die zij gezaaid hebben. Ik geef veel tijd en energie aan de pluktuin, maar het geeft me zo’n goed gevoel dat het de tijd dubbel en dwars waard is.

Waar kan de buurt je van kennen?

Ik ben een verlegen meisje wat nog uit haar schulp moet komen. Mensen kennen mij van mijn kinderen, als ik met ze naar de speeltuin in de Prinsenhof ga. Ook kennen sommige mensen mij van het bankje met de bloemen eromheen.

Het bankje voor mijn huis is ook mijn favoriete plek in de buurt om te zitten, helemaal leuk als iemand dan een praatje komt maken. Spontane gesprekjes geven je meteen een goed gevoel! Ik heb laatst via Nextdoor zaadjes aangeboden. Super leuk als mensen dat pakken en laten zien dat ze het waarderen. Dat delen met elkaar vind ik sowieso heel leuk, de Vonderbieb is ook zo’n mooi initiatief. In Denemarken waar ik graag op vakantie kom, zie je dat veel meer. Delen is echt vermenigvuldigen!