Bijna iedereen in onze wijk kent ze, maar wat is hun verhaal? Dit Vonderportret gaat over Yipu, Liying en Wang Peng, beter bekend als Snackbar Johnnie aan de Hagenkampweg Noord.
Wie ben je?
“Ik ben Wang, 26 jaar oud. Ik woon hier met mijn moeder Liying van 52 en mijn vader Yipu van 48. We wonen en werken inmiddels 7 jaar in deze fijne buurt.”
Wang is geboren in Eindhoven en getogen in Den Haag. Zijn ouders kwamen 27 jaar geleden naar Nederland en ze ontmoetten elkaar in Assen. Ze kwamen vanuit China, allebei uit de provincie Zhejiang; Yipu uit de stad Wenzhou, Liying uit een dorpje daar vlakbij. Beiden besloten zij naar Nederland te gaan vanwege de situatie in hun thuisland; veel armoede en een regime dat heftig was. Hun stad en dorp liepen leeg, veel mensen zochten in die tijd hun heil over de grens. Yipu had al familie in Nederland dat maakte het gemakkelijker, maar Liying was de enige uit haar familie die de overtocht maakte. Gelukkig gaat het nu beter in hun thuisland en gaat het goed met de familieleden die daar nog wonen en eens in de 3 of 4 jaar gaat het gezin op bezoek naar China.
Wang had in zijn jeugd niet echt iets met China, tot hij op zijn tiende voor het eerst ging. Hij werd verliefd op het land. Vandaar ook de keuze voor zijn studie: China Studies, het vroegere Sinologie. Hij bestudeerde alle facetten van het land, zoals de taal en de cultuur.
Wat doe je?
Naast zijn werk bij zijn ouders in de snackbar is Wang medewerker bij een horecagroothandel. Zij hebben een afdeling specifiek voor Chinese cafetariahouders waar Wang werkt. De appel valt dus niet ver van de boom! Zijn kennis van de Chinese taal en de Chinese cultuur komen hier erg goed van pas.
Het vooroordeel dat Chinezen hard werken gaat ook op voor de familie Peng. Om 10 uur start de dag met voorbereidingen in de snackbar, voor de coronapandemie sloten ze pas tegen tienen, waarna het poetsen begint. Yipu werkt al sinds zijn aankomst in Nederland in de horeca, bijna altijd achter de wok. Er was dus geen twijfel mogelijk dat hij in hun eigen snackbar ook Chinese gerechten ging verkopen. Nederlands Chinees, welteverstaan, want dat is anders dan de oorspronkelijke Chinese gerechten. Verschillen zijn bijvoorbeeld dat er meer gember, meer sojasaus en meer knoflook gebruikt wordt. De sauzen zijn minder gebonden, er worden andere groenten gebruikt en (geloof het of niet) er wordt minder gefrituurd, alles komt uit de wok of stoompan. Liying verbouwt bijvoorbeeld haar eigen paksoi in haar tuintje.
Wat is dat toch met Chinezen en snackbars? Wang legt uit dat het de droom van elke Chinees is om eigen baas te zijn. Hoewel de cultuur heel erg draait om de gemeenschap, doen zij ook graag dingen op hun eigen manier en dan is een eigen zaak een uitkomst! Omdat de Nederlandse taal een uitdaging is voor veel Chinezen is een snackbar ook ideaal, met weinig kennis van de taal kun je op deze plek toch verbinding maken met mensen uit de buurt.
Het mooie van de Chinese gemeenschap is dat ze elkaar altijd helpen met praktische zaken en tips. In de kennissenkring van de familie zitten veel Eindhovense cafetariahouders, dat is handig, want je kunt elkaar helpen. Allemaal serveren ze verse frietjes, niks in de vriezer, alles zelf gesneden. Als het dan onverwacht heel druk is, kom je wel eens tekort. Dan is een telefoontje genoeg om snel aardappelen op te halen bij één van de vrienden. Kennissen die al 20 jaar een cafetaria hebben, hebben de familie Peng veel geholpen met alles wat er komt kijken bij het runnen van een friettent. Wang vind het fijn dat de familie Peng nu zelf de mentor is van iemand die net een snackbar overgenomen heeft. Helpen is belangrijk in Chinese cultuur, je wilt meer geven dan nemen.
Waar kan de buurt je van kennen?
“We zijn best bekend in de buurt met onze snackbar. Het is fijn om te ervaren dat bewoners echt betrokken bij ons zijn. Dat merkten we vooral tijdens de eerste coronagolf. We waren toen erg bezorgd, omdat we al vanaf december het nieuws in China volgden en zagen van het virus daar deed, we besloten onze snackbar uit voorzorg te sluiten. Buurtbewoners klopten op het raam omdat ze bezorgd waren, sommigen kwamen zelfs bloemen brengen!” Later zijn ze bestellingen aan de deur gaan opnemen. Dat was geen makkelijk besluit, want eigenlijk wilden ze hun klanten niet in de kou of regen laten staan. Toch wogen de voorzorgsmaatregelen tegen de verspreiding van het virus zwaarder. Dagelijks stonden en staan zij in contact met familieleden in China, vanuit hier proberen ze te helpen, door bijvoorbeeld kennissen in te schakelen die een extra oogje in het zeil houden bij de oudere familieleden.
Hoe komt de snackbar eigenlijk aan zijn naam? Waar de naam “Johnnie” vandaan komt, weet Wang niet precies. De vorige eigenaar was een kennis van de familie. De uitbater daarvoor heette Johnnie, maar is ook niet de naamgever van de snackbar. Het meeste weet Wang van verhalen van buurtbewoners, mensen die hier 40 jaar geleden ook al friet kwamen halen. En heel vroeger was het een slager, weet hij.
Wang en zijn ouders vinden dat ze het erg getroffen hebben met de buurt, ze zijn erg goed ontvangen hier. Ze genieten van alle buurtbewoners die ze inmiddels zo goed kennen. Ze zien de buurtkinderen opgroeien en ze zien de hondenbezitters dagelijks voorbijkomen met hun huisdier. De familie voelt zich erg betrokken bij de wijk en de bewoners. De deur staat altijd open voor iedereen, dus ben je nog steeds nieuwsgierig naar de familie na het lezen van dit portret? Ga gauw een praatje maken aan de Hagenkampweg Noord!