Tom Castenmiller stopt na 10 jaar als voorzitter van onze wijkvereniging. Daarom deze maand een extra portret van deze heel bijzondere wijkbewoner. Wat waren zijn taken als voorzitter? Wat heeft hij ervan geleerd en wat zal hij gaan missen?
Wie ben je?
De 54-jarige Tom woont al 24 jaar in een echt vrouwenhuis aan de Sophia van Wurtemberglaan. Hij woont er namelijk samen met zijn vrouw Karin en hun dochters Carolien (27), Charlotte (24) en Marjolein (22). De oudste twee zijn inmiddels uitgevlogen. Opgegroeid op een oude boerderij in de Koolwijk, een gehucht in de buurt van Oss raakte hij geïnteresseerd in rekenen toen hij zijn vader en een buurman hielp met het bouwen van een windmolen. Hij besloot natuurkunde te gaan studeren aan de TU in Eindhoven. Jaren (met diploma’s, reizen en werkervaring) later is hij met Karin in het Vonderkwartier komen wonen en bij ASML gaan werken. Een drukke, veeleisende baan op de ontwikkelafdeling die deze techneut dus heel leuk vindt.
Tom is erg geïnteresseerd in het gedrag van mensen. Hoe ze zich ontwikkelen en waarom ze bepaalde keuzes maken. Vanuit het verleden tot het heden en vanuit Australië tot Nederland. Kortom, antropologie (menskunde) is echt zijn passie. Hij volgt de internationale politiek, leest bij voorkeur historische romans en probeert gebruiken vanuit allerlei culturen te begrijpen.
Wat doet de voorzitter van de wijkvereniging?
Actief bijdragen en onderdeel zijn van een prachtige sociale wijk was de belangrijkste reden om 10 jaar lang de voorzittersrol op zich te nemen. Zijn antwoord op de vraag wat dat nu precies inhoudt is hij dat een voorzitter vooral overzicht houdt over wat er allemaal gebeurd en probeert nieuwe initiatieven en ontwikkelingen een plek te geven. Verder houdt Tom ook in de gaten of vrijwilligers en werkgroepen hun activiteiten niet alleen goed, maar ook gráág doen: ‘Ze moeten zich bewust zijn van de optie om (tijdelijk) te kunnen stoppen, maar dat ze toch altijd welkom blijven om weer terug te keren.’ Alleen zo blijft de continuïteit van de wijkvereniging behouden. Doel van de wijkvereniging is daarbij steeds om buren met elkaar te verbinden.
Voor Tom voelde het echt als een voorrecht om voorzitter te zijn. ‘Als bestuurslid van de wijkvereniging ben je van alles op de hoogte en leer je veel nieuwe mensen kennen. Mensen met verschillende achtergronden en leeftijden, je ontmoet ze allemaal. Het enthousiasme van deze vrijwilligers om van alles te organiseren werkt echt aanstekelijk. Het hoogtepunt was vorig jaar het 25-jarig jubileum van het Lodewijk Napoleonplein. Dit had zo’n gevarieerd programma en was echt een groot succes,’ aldus Tom.
En nu – blijven we je zien in de wijk?
Ook als hij straks afscheid neemt van het voorzitterschap blijft Tom nog actief bij de wijkvereniging. Zo zit hij nu bijvoorbeeld bij de werkgroep-Vogelzang en helpt hij ieder jaar mee met de organisatie van de Vondersint.
Verder kun je Tom geregeld zien hardlopen of wandelen samen met zijn vrouw en vrienden. Het is helaas niet zo dat Tom door het stoppen met zijn voorzitterschap veel tijd overhoudt en nog meer wandelingen kan maken. ‘Het werk van de voorzitter is nu eenmaal niet zo intensief. Met zo’n 2 à 3 uurtjes per week haal je het makkelijk’, aldus Tom. En wie kan het beter weten dan iemand met 10 jaar ervaring.